مرگِ نان، مرثیه‌ جان غزه؛ گهواره‌ گرسنگی، گورستانِ انسانیت

سید محی‌الدین حسینی‌مقدم، کارشناس‌ارشد مطالعات فرهنگی

در امتداد دیوارهای فروریخته و آوار خانه‌هایی که روزگاری صدای خنده کودکان در آن می‌پیچید، حالا صدای ناله مادرانی شنیده می‌شود که فرزندانشان را بی‌نام و بی‌کفن در محاصره بمب و موشک به امان خدا می‌سپارند.

در گوشه‌ای از جهان، جایی نه چندان دور، انسان‌هایی هستند که تنها گناهشان زنده بودن در جغرافیایی اشتباهی است؛ همان‌جا که نان جرم است، آب ممنوع است و نفس کشیدن، مقاومت محسوب می‌شود.

ما در عصر شبکه‌های جهانی، داده‌های لحظه‌ای و اجلاس‌های پرزرق‌وبرق حقوق بشر زندگی می‌کنیم؛ عصری که در آن، حتی سکوت هم پخش زنده دارد، ولی گرسنگی کودکان غزه در سانسور محض در پشت قاب‌های بی‌احساس رسانه‌های غربی به فراموشی سپرده شده است.

سازمان ملل، این نامِ  پرطمطراق، حالا بیشتر شبیه نامی‌ست بر سنگ‌قبر عدالت. ناظری بی‌تفاوت که تنها در گزارش‌های بی‌فایده‌اش اجساد را می‌شمارد؛ بی‌آن‌که حتی یک‌بار از خودش بپرسد آیا شمارش مرگ، کافی‌ست برای نجات زندگی؟

صلیب سرخ، که زمانی نماد بی‌طرفی انسانی بود، حالا در هزارتوی دیپلماسی و توافقات پشت پرده، گم شده است. گویی درد بشر، به شرط منافع، درمان‌پذیر می‌شود. گویی دموکراسی واژه‌ای ‌است که در قاره‌های خاصی معنا دارد؛ و عدالت، کالایی‌ست تجملی که در بازار بورس سیاست جهانی، فقط برای خریداران ویژه عرضه می‌شود.

و رژیم صهیونیستی با وقاحتی مثال‌زدنی، همچنان با خوی کثیف وحشی‌گری‌هایش، می‌کُشد، محاصره می‌کند، گرسنگی می‌دهد و نام این جنایت‌ها را دفاع از خود می‌گذارد. در کجای تاریخِ دفاع، نان را گستاخانه و وقیحانه از دهان کودکی ربوده‌اند؟ در کدام فرهنگِ دفاع، بیمارستان و مدارس را بمباران کرده‌اند؟ این دفاع نیست؛ این نسل‌کشی در لایه‌هایی از سیاست و تبلیغات است.

ما به عنوان عضو کوچکی از جامعه رسانه‌ای کشور باید بپرسیم: چرا جهان در برابر گرسنگی مردم غزه، کر و کور و لال شده است؟ چرا نهادهای بین‌المللی که برای صلح و عدالت بنا شده‌اند، حالا سکوتی سرد و شرم‌آور را ترجیح می‌دهند؟

باید بپذیریم که دیگر حقوق بشر به معنای حمایت از انسان‌ها نیست؛ بلکه ابزاری برای قدرت بدل شده است. عدالت جهانی شعاری‌ست برای تزیین بروشورها و منشورهای سازمان‌های بی‌خاصیت. دموکراسی بهانه‌ای‌ست برای دخالت نه همدلی و انسانیت، مفهومی‌ست که تنها وقتی زنده است که نفعی در آن باشد.

اینجاست که باید بپذیریم، این دنیای بی‌رحم در برابر گرسنگی غزه، هم سکوت کرد، هم خیانت.