خطر انقراض یوزهای ایرانی در اروپا

بامداد جنوب: با به صفر رسیدن تعداد لژیونرهای ایرانی شاغل در سطح اول فوتبال اروپا به نظر می‌رسد فوتبال باشگاهی ایران و آکادمی‌های ایران به تجدیدنظر در بازیکن‌سازی و استعدادیابی احتیاج دارند.

به نقل ایرنا، نمی‌خواهد به‌روزهای خیلی دوری برویم. بازگشت به همین دو، سه فصل پیش کافی است، به‌روزهایی که لژیونرهای کشورمان در لیگ‌های اروپایی نامی برای خودشان دست‌وپا کرده بودند. هر چند تعدادشان فصل‌به‌فصل کمتر شده بود اما درخشش‌ همین اندک لژیونرهایی که در فوتبال اروپا در اوج مانده بودند، کافی بود تا احساس غرور کنیم.

از روزهای یکه‌تازی طارمی در خط حمله پورتو و کمی بعد تک جرقه‌هایی که در اینتر زد تا ریکاوری و بازگشت دوباره جهانبخش با فاینورد در روزهای پس از بازگشت از تجربه تلخ در لیگ جزیره و برایتون.

این روزها و برای فصل جدید، انگار به سمتی می‌رویم که دیگر خبری از همان حضور اندک لژیونرهای ایرانی در سطح اول فوتبال اروپا نیست. اگر سال گذشته حتی نیمکت‌نشینی و بازی‌های گاه‌بیگاه مهدی طارمی در اینتر و حضور نصفه و نیمه جهانبخش در هیرنفین، هواداران فوتبال ایران را سر ذوق می‌آورد اما برای فصل آینده انگارهمان ذوق و شوق اندک هم قرار است تمام شود.

پس‌ازاینکه سردار آزمون راهی آسیا و لیگ امارات شد، فصل گذشته تنها طارمی و جهانبخش، دو نماینده فوتبال ایران در لیگ‌های معتبر اروپایی بودند، دو لژیونری که برای فصل بعد تکلیفشان مشخص نیست و به در خروجی اینتر و هیرنفین هدایت شده‌اند و در پی یک تیم جدید هستند.

طارمی پس از عملکرد ناامیدکننده در اینتر که با آمار ضعیف ۳ گل و ۹ پاس گل در ۴۳ بازی همراه بود، با وجود قرارداد ۲ ساله با اینتر در لیست خروجی باشگاه قرار گرفته و کریستین چیوو به دنبال مهاجمان جوان‌تری است. البته از دست رفتن جام جهانی باشگاه‌ها برای طارمی که به دلیل بسته بودن پروازهای بین‌المللی نتوانست خودش را به آمریکا برساند هم به خارج شدن شماره ۹۹ ایرانی از لیست نراتزوری سرعت داد تا او تنها یک فصل مهمان جوزپه‌مه‌آتزا بود. حضور احتمالی طارمی در آمریکا و درخشش در این مسابقات، شاید در دقیقه ۹۰ می‌توانست او را از لیست خروجی خارج کند.

بااین‌حال طارمی این روزها در حال بالا و پایین کردن پیشنهادهای جدیدش است تا به یک تیم جدید برود و یک ماجراجویی تازه را آغاز کند. صحبت از حضور او در لیگ ترکیه یا امارات و قطر است، لیگ‌هایی که نسبت به سری‌آ، عقب‌گرد است.

امسال به نظر می‌رسد جهانبخش دیگر لژیونر کشورمان در سطح اول فوتبال اروپا هم با شرایط سخت‌تری نسبت به فصل قبل روبروست و او هم در یک مسیر نزولی قرار دارد. جهانبخش فصل گذشته پس از جدایی از فاینورد و قرار گرفتن در لیست خروج به تیم هیرنفین پیوست و شاگرد رابین فن‌پرسی شد.

پس نیمکت‌نشینی در فاینورد، در هیرنفین که در سطح پایین‎‌تری قرار داشت هم جهانبخش نتوانست بازگشتی به روزهای اوج در آلکمار داشته باشد و افت او ادامه پیدا کرد. جهانبخش در فصل گذشته در ۲۰ بازی هیرنفین فرصت بازی پیدا کرد و آمار سه گل زده و سه پاس گل را ثبت کرد، آماری که نشان از روزهای نزولی هافبک گیلانی فوتبال ایران داشت.

عملکرد نه‌چندان قابل‌قبول در هیرنفین هم سبب شد تا این تیم به تمدید قرارداد با جهانبخش چراغ سبز نشان ندهد و او این تیم را پس از تنها یک فصل ترک کند.

حالا جهانبخش هم مانند طارمی به دنبال یک تیم جدید است، او پیشنهادهای ایرانی را رد کرده و گفته می‌شود می‌خواهد در اروپا و هلند بماند، هر چند پیش‌بینی می‌شود کاپیتان تیم ملی فوتبال برای ماندن در قاره سبز باید به تیمی سطح پایین‌تر از فصل قبل برود تا او هم مانند طارمی در سرازیری افت قرار داشته باشد.

روزهای خزان حضور لژیونرهای ایرانی پس از نزدیک به سه دهه در فوتبال اروپا رسیده است. رویای اروپا در دهه ۹۰ میلادی و با حضور علی دایی و کریم باقری در بوندسلیگا کلید خورد. سال‌به‌سال بر حضور لژیونرهای ایرانی در لیگ‌های معتبر اروپایی اضافه شد، از بوندسلیگا آغاز و پای بازیکنان کشورمان به لیگ برتر انگلیس، سری‌آ ایتالیا و لالیگا هم باز شد. هم‌زمان لیگ‎‌های سطح پایین‌تری مانند پرتغال، هلند و بلژیک هم میزبان لژیونرهای کشورمان شد، به‌طوری‌که تیم ملی فوتبال تبدیل شد به تیم ملی لژیونرها.

نزدیک به ۳ دهه پس از روزهایی که با گل علی دایی با پیراهن بایرن‌مونیخ به آث میلان در جام باشگاه‌های اروپا به آسمان‌ها رفتیم، دیگر به نظر می‌رسد نوبت خشک‌سالی لژیونرهای ایرانی در سطح اول فوتبال اروپا رسیده است. طارمی و جهانبخش آخرین دل‌خوشی‌ها بودند و آن‌ها هم برای فصل جدید در مسیر خروج از سطح اول فوتبال اروپا قرار دارند.

به نظر می‌رسد خط تولید لژیونرسازی باشگاه‌های ایرانی متوقف‌شده است تا امروز به شرایطی برسیم که در فصل آینده به احتمال زیاد در هیچ لیگ معتبر اروپایی، بازیکن ایرانی به میدان برود. این نشانه خوبی برای فوتبال ایران نیست، فوتبالی که به نظر می‌رسد سقف آروزهایی بازیکنانش با وجود استعداد و توانایی که برخی از آن‌ها می‌توانند برای بازی در اروپا داشته باشند، کوتاه شده است.

هر چند دلیل اصلی را باید در باشگاه‌های ایرانی و لیگ ایران جست‌وجو کرد، جایی که دیگر «طارمی»‌ها و «جهانبخش‌» ها خروجی آن‌ها نیستند و بی‌توجهی به آکادمی‎‌ها و رده‎‌های پایه و البته استعدادیابی سبب شده تا شماره لژیونرهای ایرانی در سطح اول فوتبال اروپا در حال رسیدن به عدد صفر باشد. عددی که پیام خوبی برای تیم ملی آن‌هم در سال جام جهانی نیست و باید برای روشن شدن خط تولید لژیونرسازی فکری نو در انداخت. به‌خصوص که افزایش لژیونرهای کشورمان درس لیگ‌های معتبر اروپایی، بنزین سبز تیم ملی خواهد بود برای بهتر نتیجه گرفتن در آسیا و جام جهانی.