برای رسیدن به سکوی پارالمپیک می‌جنگم

بامدادجنوب_ندا قاسمیان پور

شاید دنیای آنها متفاوت از دیگران باشد اما درونشان سرشار از استعدادهای نهفته‌ای است که با کمترین توجه شکوفا می شود. آنها دنیا را از دریچه‌ای متفاوت می‌بینند. اگرچه تجهیزات لازم ورزش قهرمانی برایشان فراهم نیست، اما افتخارآفرینی‌هایشان بی‌شمار بوده است. از ورزش نابینایان و کم‌بینایان صحبت می‌کنیم .بی‌بهره بودن از بینایی چشم یک نقص نیست، گاهی عاملی برای شکوفایی بسیاری از استعدادها و تجلی خلاقیت‌های درون انسان است.

این قشر از جامعه در بسیاری از مواقع مورد بی‌مهری و کم‌لطفی قرار گرفته‌اند، درصورتی که کوچک‌ترین توجه به آنها می‌تواند زمینه‌ساز افتخاراتی بزرگ و الگویی الهام بخش برای همه جامعه باشد .

استان بوشهر نیز ورزشکاران پرافتخاری در حوزه ورزش نابینایان و کم‌بینایان از جمله رشته دوومیدانی و سنگ نوردی دارد که در عرصه‌های مختلف به رقابت پرداخته، و پرچم کشورمان را برافراشته‌اند.

در روزهای اخیر نیز شاهد درخشش این ورزشکاران در بیست‌وسومین دوره مسابقات قهرمانی دوومیدانی نابینا و کم‌بینا و همچنین دهمین دوره مسابقات پارا‌سنگ‌نوردی قهرمانی کشور در بخش مردان بودیم. در همین زمینه خبرنگار بامداد جنوب به سراغ آرش خسروی ورزشکار توانمند گناوه‌ای رفته و با او گفت‌وگو کرده است.

پارا‌سنگ‌نوردی سن و سال نمی‌شناسد

آرش خسروی، متولد سال ۱۳۷۲ در گناوه است و سال ۱۳۸۸ وارد دنیای ورزش کم‌بینایان و نابینایان شده است. او هم در پارادوومیدانی و هم در پارا‌سنگ‌نوردی فعالیت می‌کند.

او می‌گوید: برای فعالیت در رشته ورزشی پارا‌سنگ‌نوردی هیچگونه محدودیت سنی وجود ندارد و توضیح می‌دهد که افراد در این رشته با چشم‌بند و یک نفر همراه از پایین هدایت می‌شوند. این رشته ورزشی سختی‌های خاص خود را دارد و برای پیمودن مسیر باید با فرد همراه ارتباط خوبی برقرار کرد.

خسروی ادامه می‌دهد: سنگ‌نوردی در ورزش نابینایان و کم‌بینایان براساس محدودیت دید به ۳ کلاس B2 , B1 و B3 تقسیم بندی می‌شود و من نیز در کلاس B1 قرار دارم.

او می‌گوید: به دلیل علاقه خاصی که به رشته پارا‌سنگ‌نوردی داشتم و با پیشنهاد دوستانم در سال‌های گذشته نیز به این ورزش ورود کردم ولی به دلیل تداخل با پارادوومیدانی نتوانستم ادامه دهم.

این پارا‌سنگ‌نورد بابیان اینکه رشته پارا‌سنگ‌نوردی برای اولین بار به ورزش نابینایان و کم‌بینایان اضافه شده است، می‌گوید: در چند ماه گذشته از طریق هیأت کوه‌نوردی و صعودهای ورزشی به این رشته ورود کردم و در مرحله تست‌گیری توانستم صعود کامل را انجام دهم. پس از این مرحله در اردوی ارزیابی شرکت کردم که توانستم بالاترین امتیاز را کسب کنم.

خسروی ادامه می‌دهد: در اولین مسابقات در سطح کشور مقام اول را کسب کردم و در دهمین دوره مسابقات قهرمانی کشور پارا‌سنگ‌نوردی در بخش مردان که در روزهای اخیر برگزار شد؛ به دلیل ادغام کلاس‌ها تحت عنوان کلاس B به رقابت پرداختم و در بین شرکت‌کنندگان این گروه مقام سوم را کسب کردم.

وی می‌گوید: در این دوره، بقیه افراد دید داشتند و من با چشم‌بند بودم و باوجود این شرایط و ادغام شدن کلاس‌ها توانستم مقام سوم را کسب کنم.

کسب نشان‌های رنگارنگ

خسروی به کسب نشان‌های متعدد در رشته‌های پارادوومیدانی و پارا‌سنگ‌نوردی اشاره می‌کند و می‌گوید: در سال ۲۰۱۴ در مسابقات جهانی چین رشته پارادوومیدانی در ۲۰۰ متر نشان طلا، سال ۲۰۱۶ در مسابقات پارادوومیدانی آسیا و اقیانوسیه دو نشان طلا در ۱۰۰ متر، یک نشان نقره در ۴۰۰ متر و عنوان پرافتخارترین ورزشکار کاروان، سال ۲۰۱۷ در مسابقات کشورهای اسلامی به میزبانی باکو یک نشان طلای ۴۰۰ متر امدادی تیمی و یک نشان برنز در ۱۰۰ متر و در  سال ۲۰۱۸ در مسابقات بین المللی جمهوری چک دو نشان طلا در ۱۰۰ و ۲۰۰ متر و یک نشان برنز در پرش طول را کسب کردم.

او یادآور می‌شود در بازی‌های کشورهای اسلامی به میزبانی باکو، اعزامی های المپیک و پارالمپیک باهم صورت گرفت و من در این مسابقات تنها دونده‌ای بودم که توانستم نشان کسب کنم.

این ورزشکار گناوه‌ای با اشاره به مصدومیت خود در مسابقات بین‌المللی جمهوری چک می‌گوید: پس از سال ۲۰۱۸ به دلیل مصدومیت در مسابقات به مدت دوسال نتوانستم به فعالیتم ادامه دهم و پس از این مدت در حال آمادگی برای حضور در بازی‌های آسیایی هستم.

خسروی به کسب افتخار در مسابقات قهرمانی کشور هم اشاره می‌کند و این طور توضیح می‌دهد که امسال در یکی از مسابقات قهرمانی دوومیدانی کشور، نشان طلا در پرش طول و در بیست‌وسومین دوره مسابقات قهرمانی کشور دوومیدانی دختران و پسران نابینا و کم‌بینا نیز در دو ۱۰۰ متر نشان نقره را کسب کردم.

او بابیان اینکه داشتن مربی در رشته‌های پارادوومیدانی و پارا‌سنگ‌نوردی به دلیل دلگرمی و انگیزه در افراد نابینا و کم‌بینا بسیار تاثیرگذار است، می‌گوید: رشته دوومیدانی را با مربی‌گری محسن ابراهیمی در شهرستان گناوه شروع کردم و با هدایت همین مربی توانستم رکورددار آسیا در دو ۲۰۰ متر در سال‌های ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۶ باشم.

خسروی با نام بردن از دیگر مربیانش، توضیح می‌دهد که پس از این دوره، در مشهد با مربی‌گری آقای حیدرپور برای تمرین حضور داشتم که پس از مدتی به بوشهر برگشتم و تحت مربی‌گری حسن حیدرپور به تمرین پرداختم و بعد از آن هم تاکنون در شهرستان گناوه با مربی‌گری آقایان بیابانی در پارادوومیدانی و احمد‌زاده در رشته پارا‌سنگ‌نوردی فعالیت می‌کنم.

این ورزشکار گناوه‌ای، خانواده و سپس دوستانش را مشوقین اصلی در مسیر موفقیتش می‌داند.

تامین تجهیزات، کلید استقلال ورزشکاران نابینا

وی با اشاره به علاقه فراوانش به مربی‌گری در رشته‌های پارادوومیدانی و پارا‌سنگ‌نوردی، می‌گوید: اگر امکانات و تجهیزات کافی برای افراد دارای محدودیت به ویژه نابینایان و کم‌بینایان فراهم شود سختی مسیر کمتر خواهد شد.

به گفته خسروی، افراد ورزشکاری که دارای محدودیت چشمی هستند با سختی‌ها و چالش‌های متعددی روبه‌رو هستند که بی‌انگیزگی یکی از این موارد است. داشتن دوست و افرادی که باعث دلگرمی در این مسیر باشند، در حل این چالش موثر خواهد بود.

وی پارا‌سنگ‌نوردی را ورزشی خوب و پرچالش می‌داند و معتقد است در این شهرستان استعدادهای درخشانی در این زمینه وجود دارد که با تجهیز امکانات و حمایت‌های بیشتر می‌توان شاهد پیشرفت این رشته بود.

این ورزشکار گناوه‌ای بابیان اینکه تجهیزات ورزشی برای افراد نابینا و کم‌بینا در شهرستان گناوه به صورت معمولی است، می‌گوید: با فراهم ساختن تجهیزات لازم شرایط بهتری برای ورزشکاران در این شهرستان رقم خواهد خورد.

به گفته خسروی، در این شهرستان بسیاری از ورزشکاران پارالمپیکی هستند ولی هنوز پیست اختصاصی برای رشته دوومیدانی ندارند.

هدفم پارالمپیک است

خسروی با بیان اینکه هدفش رفتن بر سکوی پارالمپیک است، تأکید می‌کند: تلاشم در این مسیر برای این است که ثابت کنم افراد دارای محدودیت چشمی نیز می توانند موفق باشند و هیچ مانعی برای رسیدن به هدف آنها وجود ندارد.

وی به افراد علاقه مند به رشته های ورزشی پارادوومیدانی و پارا‌سنگ‌نوردی توصیه می‌کند تا در ابتدای ورود به ورزش، هدف خود را مشخص و برای تحقق آن تلاش کنند.

این ورزشکار گناوه‌ای بابیان اینکه تاکنون از سوی هیچ مسئولی حمایت نشده‌ است، افزود: ورزش قهرمانی پر هزینه است و بسیاری از ورزشکاران دارای محدودیت چشمی، به دلیل نداشتن منبع درآمد و نبود حمایت، این ورزش را کنار گذاشته‌اند. تاکنون هیچ مسئولی دراین خصوص حامی ما نبوده است که حداقل فرصت شغلی برایمان فراهم شود تا دغدغه مالی ورزشکاران برطرف شود.