مردی که با مهار سختی‌ها، پرچم را بالا برد

بامداد جنوب_سید محی‌الدین حسینی‌مقدم

سید محسن پالار، آتش‌نشانی از بوشهر، مسیر زندگی‌اش پر از فراز و نشیب بوده است؛ از نوجوانی در روستایش در استان فارس، تمرین در زمین‌های ناهموار، ده سال بیکاری تا کارگری و بعد فعالیت در شغل  آتش‌نشانی در یکی از پالایشگاه‌های پارس جنوبی، نشان‌های رنگارنگ ملی و بین‌المللی و سرانجام ثبت رکورد جهانی در رشته دو فوق ماراتن با دویدن در مسیر ۵۰ کیلومتری با جلیقه ۲۰ کیلوگرمی. او در این گفت‌وگو او از خاطرات سربازی، انگیزه ثبت رکورد، چالش‌ها و برنامه‌های آینده می‌گوید.

او با اشاره به اینکه سال ۱۳۹۱، سرباز تیپ ۱۱۰ سلمان فارسی زاهدان بوده و حضورش در عرصه ورزش از آنجا کلید خورده است، گفت: در آن زمان، تیپ ما تصمیم داشت یک تیم دوومیدانی برای مسابقات استانی و کشوری نیروهای مسلح انتخاب کند. چند ماه قبل از ورود من، یکی از دونده‌های آن‌ها به نام محسن دهمرده در درگیری با اشرار به شهادت رسید. من درخواست دادم تست بگیرند. مسئول تربیت بدنی تیپ گفت که یک مسابقه بین من و نفر دوم مسابقات کشوری سال قبل برگزار کنند. در آن مسابقه او را ده متر جلوتر از من قرار دادند، اما من با فاصله‌ حدود ده متر او را پشت سر گذاشتم و اول شدم. به این ترتیب جایگزین شهید دهمرده شدم. بعدتر در مسابقات استانی و کشوری تیم تیپ ما اول شد. پس از پایان خدمت، به روستا برگشتم و شرایط ورزشی در آنجا بسیار محدود بود، لذا به ورزش استقامتی و دوهای طولانی در زمین‌های ناهموار روی آوردم.

پالار با اشاره به حضور اعضای خانواده‌اش در عرصه ورزش، ادامه داد: یکی از خواهرانم هندبالیست بود، خواهر دیگرم دوومیدانی کار می‌کرد و برادرانم در فوتبال و بدنسازی فعالیت می‌کردند. اما چون همه در روستا زندگی می‌کردند و دور از امکانات شهری بودند، یکی یکی مجبور شدند ورزش را کنار بگذارند. من همیشه به دویدن علاقه‌مند بودم، اما دیده شدن برایم دشوار بود.

همیشه به یاد شهدا هستم

وی با اشاره به اینکه در مسیر زندگی‌اش، خیر و برکت شهدا همیشه همراهش بوده است، افزود: اولین افتخارم جایگزینی شهید دهمرده زاهدانی بود. همچنین همواره به یاد شهدای استان بوشهر و شهدای پلاسکو هستم.

این آتش‌نشان ورزشکار به حمایت‌هایی که دانشمند هسته‌ای کشورمان دکتر فریدون عباسی دوانی از وی داشته نیز اشاره کرد و یاد او را که در حمله رژیم صهیونیستی در خرداد امسال به شهادت رسید، گرامی داشت. او تاکید کرد: اگر خدا عمری بدهد، همیشه ورزشم را با یاد شهدا ادامه خواهم داد.

تصمیم برای ثبت رکورد جهانی

پالار در پاسخ به این سوال که چه عاملی باعث شد رکورد جهانی ثبت کند، گفت: روزی داشتم اخبار ورزشی تماشا می‌کردم که متوجه شدم یک نفر به نام قدرت‌الله بیات از شیراز رکورد فوق‌ ماراتن ۱۰۰ کیلومتر را در زمان ۱۳ ساعت و ۴۰ دقیقه زده است. آن موقع من کارگر یک کارخانه خشکبار بودم؛ از ساعت هفت صبح تا چهار بعدازظهر کار می‌کردم، بعد از کار تا حدود ساعت ۱۰ شب تمرین می‌کردم. وقتی آن رکورد را دیدم، احساس کردم که من هم می‌توانم از پس چنین چیزی برآیم. آن لحظه نقطه‌ای بود که عزمم را جزم کردم و فهمیدم توانایی دارم رکوردی به ثبت برسانم.

او درباره ورود به شغل آتش‌نشانی هم گفت: نزدیک به ده سال بیکار بودم با مدرک لیسانس؛ در همین فاصله کارهای گوناگون انجام دادم: کارگری، کار در باغات و تمرین ورزشی همزمان با آن. شرایط بی‌امکاناتی و هزینه‌های سنگین ورزش مرا مقاوم‌تر کرد. وقتی به واسطه‌ی لطف خدا و شهداء شاغل شدم با حمایت مهندس چابک، مدیرعامل پالایشگاه، اوضاع خیلی بهتر شد. آن زمان به خود گفتم وقتش رسیده که رویاها و آرزوهایم را به واقعیت تبدیل کنم

وقتی لحظه آخر را می‌بینی، انرژی زیادی می‌گیری

پالار درباره ثبت رکورد در گینس هم توضیح داد: ایده ما نیز بر اساس رکوردهایی بود که در سایت گینس در آن ماده وجود داشت. ما پیشنهاد را بررسی کردیم و فهمیدیم امکان‌پذیر است که این ماده را اجرا کنیم؛ پس وارد فرایند شدیم. در ایران نماینده رسمی گینس نداریم، اما مشاوری به نام آقای اشکان دشمن‌زیاری فعالیت دارد که امور ثبت رکوردهای ایرانیان را ساده کرده است. وی هنگام ثبت رکورد حضور داشت و همه مستندات لازم را آماده کرد و به گینس فرستاد.

این ورزشکار پرتلاش ادامه داد: معمولاً گام به گام جلو می‌روم؛ با ترکیبی از آمادگی جسمی و آمادگی ذهنی. سعی می‌کنم دید مثبتی نسبت به مسیر داشته باشم و هر مرحله از تمرین را به‌عنوان پله‌ای برای مرحله بعدی ببینم. در بخش‌های پایانی بدن دچار لاکتیک شدن می‌شود و واقعا لحظات بسیار سختی است. البته وقتی لحظه آخر را می‌بینی، انرژی زیادی می‌گیری؛ بخش زیادی از خستگی بدن کم می‌شود و بخش آخر مسیر را با انگیزه و نیرو طی می‌کنی.

پالار که رکورددار دویدن با جلیقه ۲۰ کیلوگرمی است، این وزنه را یکی از وزنه‌های متداول در رکوردهای گینس عنوان کرد و گفت: تمرین سختی لازم است. معمولاً حداقل شش ماه تا یک سال اردو نیاز است. تمرین باید در محیطی شبیه به جغرافیای محل رکورد انجام شود و پس از شبیه‌سازی مسیر، باید برای اجرای رکورد آماده شد. وقتی تمرین با جلیقه را شروع می‌کنی، فشار بسیار سنگینی به تمام نقاط بدن می‌آید. پس از اجرای رکورد، بدن معمولاً یک هفته دچار گرفتگی می‌شود و باید آب‌درمانی و استراحت کامل انجام شود. برای برگشت به آمادگی قبلی، حدود یک ماه ریکاوری لازم است.

رابطه آتش‌نشانی و ورزش استقامتی

این ورزشکار آسیب‌دیدگی و فشار را جزئی ورزش حرفه‌ای عنوان کرد اما گفت: همیشه قدم به قدم پیش می‌روم و با خودم تکرار می‌کنم که می‌توانم از پس آن بربیایم. با تمرین بیشتر و آمادگی افزون‌تر، هر مرحله را پشت سر گذاشته‌ام.

او درباره رابطه شغل آتش‌نشانی و ورزش استقامتی هم بیان کرد: آتش‌نشانی شغلی است که مستقیماً با آمادگی جسمانی و استقامت در ارتباط است. عملیاتی ممکن است چند ساعت طول بکشد؛ لذا استقامت در ورزش به توان یک آتش‌نشان کمک زیادی می‌کند. وجه اشتراک بسیاری بین ورزش استقامتی و نیازهای شغلی وجود دارد.

این رکورددار، استمرار و تعهد را برای ثبت رکورد مهم دانست و افزود: باید حداقل چهار تا پنج جلسه تمرینی در هفته داشته باشید. دوره‌های استراحت نباید طولانی شوند. وقتی از حالت استراحت بیرون می‌آیید، باید تمرین هوازی و وزنه را ترکیب کنید.

رکوردی با پیام امید، اراده و تلاش

پالار معتقد است که رکوردش بیشتر از یک موفقیت ورزشی، حامل پیام امید، اراده و تلاش است و بازخورد مردم و جامعه به او انگیزه بیشتری داده تا رکوردهای بیشتری ثبت کند.

او در پاسخ به این پرسش که چرا رکوردش را به مناسبت روز جهانی مبارزه با مواد مخدر ثبت کرده است، گفت: برای کسانی که درگیر مواد مخدرند، ورزش بهترین راه نجات است. ورزش انسان را از لحاظ جسمی و روحی متعادل می‌کند. با این انتخاب می‌خواستم پیام بدهم که آدم می‌تواند با تمرین و اراده از بحران‌ها عبور کند.

این ورزشکار درباره چالش‌های قهرمانان محلی و بومی نیز گفت: این افراد، نیاز به دیده شدن دارند؛ حمایت مالی، شغلی و امکانات زیرساختی برایشان حیاتی است. اگر شرایط فراهم باشد، جوانان بیشتری به سمت ورزش خواهند آمد و کشور در سطح جهانی بهتر می‌درخشد. ما کشور بسیار با استعدادی داریم. اگر مسئولان با دلسوزی بیشتر بستر را فراهم کنند، ایران روزبه‌روز بهتر ظاهر خواهد شد. حمایت مالی، امکانات و تسهیلات نه فقط برای قهرمانان بزرگ، بلکه برای قهرمانان محلی هم ضروری است.

تلاش برای ثبت رکورد به یاد شهید هسته‌ای

پالار با اشاره به برنامه‌های آینده‌اش، عنوان کرد: اولین هدفم ثبت رکورد در سازمان جهانی ایمارو و بالا رفتن از برج میلاد با دست و پای بسته است به یاد و پاسداشت شهید دانشمند هسته‌ای دکتر فریدون عباسی دوانی. هدف دومم ثبت رکورد گینس صعود از پله‌های برج میلاد به‌صورت تک‌پا (حدود ۴۰۰ پله) است. آرزو دارم قله اورست و کلیمانجارو را فتح کنم و در مسابقات دوومیدانی آتش‌نشانان جهان شرکت کنم.

او با بیان اینکه تقریباً تنها رکورددار جهانی در ایران است که هم در ثبت رکورد و هم در مسابقات قهرمانی شرکت می‌کند، گفت: در مسابقات آسیایی تایلند و مالزی موفق به کسب چند نشان طلا و نقره شدم و بسیار خوشحال شدم که پرچم کشورم را به اهتزاز درمی‌آورم. اما علاقه‌ام بیشتر به ثبت رکوردهای جهانی است، چون وقتی رکوردی به ثبت می‌رسد، تنها یک نفر در دنیا پرچم کشورش را بالا برده است و بازتابی بین‌المللی دارد.

این ورزشکار افزود: تلاش می‌کنم در زندگی شخصی و ورزش همزمان پیش بروم؛ با برنامه‌ریزی، اولویت‌بندی و سختکوشی. یقین دارم اگر اراده باشد، راه‌ها باز می‌شوند. تمرین روزانه، استمرار و امید لازم است. هیچ چیز ناگهانی اتفاق نمی‌افتد؛ باید قدم به قدم پیش بروی و به هر پیشرفت کوچک افتخار کنی. نگاه مثبت داشته باش و هر روز چیزی برای بهتر شدن بیاموزی.

پالار بعد از دعا برای سربلندی ایران و برطرف شدن مشکلات مردم، صحبت‌هایش را با این جملات به پایان رساند: در تمام تاریخ، ایرانیان در سخت‌ترین شرایط همیشه حماسه‌ ساز بوده‌اند و هیچ‌گاه در برابر فشار و سختی شکست نخورده‌اند. من امیدوارم مردم مرا با این روحیه به یاد بیاورند: «مردی که در برابر سختی‌ها ایستاد و پرچم را بالا برد».