نقشه گنگ صعود!

بامداد جنوب – یزدان شهیدزاده

در حالی که تیم‌ها خود را برای فصل تازه فوتبال ایران آماده می‌کنند، نگاه علاقه‌مندان فوتبال بوشهر ناگزیر به تنها بازمانده استان در سطوح حرفه‌ای ایران یعنی پارس جنوبی جم دوخته شده است. بوشهر تا چند سال پیش با داشتن نمایندگانی در لیگ برتر و لیگ آزادگان، وزنه‌ای مهم در فوتبال ایران به حساب می‌آمد؛ اما با سقوط همزمان دو تیمش در سال ۱۳۹۹، عملاً این استان با تمام استعداد و پشتوانه فوتبال‌خیز خود از نقشه لیگ برتر حذف شد و سال‌هاست رؤیای بازگشت به بالاترین سطح فوتبال ایران را در سر دارد.

امروز، پارس جم نه تنها تنها امید استان برای بازپس‌گیری جای خود در لیگ برتر است، بلکه تبدیل به مرکز ثقل همه‌ی امیدها و انتظارات فوتبالی مردم جنوب شده است. تیمی که هر فصل با کلی امید و شعار و هیاهو وارد لیگ آزادگان می‌شود، اما عجیب اینکه معمولاً همچون بادکنکی پرآب‌وهیجان، در نیم‌فصل ناگهان هوایش خالی می‌شود؛ دیگر از صعود و رقابت خبری نیست، و تنها سایه‌ی تیم تا پایان فصل باقی می‌ماند.

پارس جنوبی جم بیش از بیست سال سابقه دارد، اما دریغ از زیرساخت و ساختار حرفه‌ای برازنده. نه کمپ تمرینی ثابت و آبرومندی برای این تیم ساخته شده، نه دفتر رسمی و مشخصی حتی در خود شهرستان جم دارد! هنوز که هنوز است، اگر نام باشگاه پارس جم را در پلتفرم‌هایی چون بلد، نشان یا گوگل‌مپ جست‌وجو کنید، خبری از نشانی محسوسی نیست؛ تیمی بی‌قرار که عمدتاً برای تمرین و کمپ به مجموعه‌های اجاره‌ای پایتخت و شهرها می‌رود و تنها بخشی از سرمایه‌هایش صرف رهن و اجاره‌های میلیاردی زمین‌های خصوصی تهرانی می‌شود؛ زمینی که سال‌هاست «میلیونرها» را «میلیاردر» و «میلیاردرها» را «تیلیاردر» کرده است!

همین فقدان پایگاه و ساختار ریشه‌دار، تأثیر مخربی بر پیوند باشگاه با اجتماع بومی و به ویژه هواداران و چهره‌های قدیمی‌اش گذاشته است. پیشکسوتان و بازیکنانی که روزگاری قلب فوتبال این شهر بودند، حالا یا حتی ارتباط معنوی‌شان با باشگاه را از دست داده‌اند یا به علت کم‌توجهی و بی‌مسئولیتی مدیران، ترجیح داده‌اند در کنجی آرام بگیرند. افرادی چون عرفان جم رتبه که سال‌ها برای این باشگاه همه‌کاره بوده‌اند، حالا کمتر در کنار تیم دیده می‌شوند و بیشتر نقش تماشاگر را ایفا می‌کنند تا نقش‌آفرین.

این گونه بی‌برنامگی، ساختار ضعیف، و بی‌تفاوتی فزاینده نسبت به ریشه و هواداران واقعی، نتیجه‌ای جز خالی شدن تدریجی سکوها و کم‌رنگ شدن فضای حمایت محلی در پی نداشته است. امروز وقتی مسابقه پارس جم در ورزشگاه برگزار می‌شود، حتی سایه جمعیت سال‌های گذشته هم در سکوها دیده نمی‌شود.

فصل پیش، با وجود برقراری نسبی انضباط مالی و رفاهی، تیم در نهایت صرفاً توانست رتبه ششم را کسب کند و با هفت امتیاز فاصله نسبت به تیم صعود کننده، رؤیای بازگشت را فعلاً نیمه‌کاره رها کند. همه چیز نشان می‌داد اگر تدبیری جدی‌تر اتخاذ می‌شد، بوشهر یک گام تا صعود فاصله داشت، اما باز هم فرصت‌سوزی مزمن گریبانگیر شد.

در آستانه فصل ۱۴۰۳-۱۴۰۴، شایعات مختلفی حول آینده نیمکت پارس جم شنیده می‌شد؛ از مذاکره با مربیان مختلف مانند محمود فکری گرفته تا مذاکره با چهره‌های جوان‌تر. در نهایت، «سید احسان موسوی»، مدیرعامل باشگاه، اعلام کرد که امسال با مهدی رجب‌زاده ادامه خواهند داد، و هواداران امیدوار هستند که حداقل شاهد حضور یک مربی «یک‌فصلی» دیگر در تیم نباشیم! تصمیم به ثبات در کادر فنی، می‌تواند نویدبخش حرکتی برنامه‌مندتر باشد اما بدون جذب مهره‌های کلیدی و حمایت سازمان‌یافته، این ثبات به تنهایی کافی نیست.

رجب‌زاده زودتر از خیلی از تیم‌های هم‌رده، تمرینات پیش‌فصل را استارت زده و می‌گوید؛ اگر امسال صعود میسر نباشد، لااقل هواداران باید به آینده امیدوار باشند. با این حال، گزارش‌های میدانی و آنچه در سایت کانون هواداران پارس جم آمده است، چندان امیدبخش نیست؛ تا لحظه نگارش این متن، هشت بازیکن کلیدی فصل گذشته از تیم جدا شده‌اند و در خرید بازیکن برای پست‌های حیاتی مثل دروازه‌بان، مدافع و مهاجم، کارنامه باشگاه چندان رضایت‌بخش نبوده است.

این وضعیت نقل و انتقالات نگرانی‌هایی را در میان طرفداران و کارشناسان ایجاد کرده است. وقتی اسکلت اصلی تیم از هم می‌پاشد و چهره‌های شاخص فصل گذشته جای خود را به ابهام می‌دهند، چطور می‌توان جزو مدعیان صعود بود؟ رقبای پارس جم در لیگ آزادگان بیکار ننشسته‌اند و آن‌ها هم هر روز در حال تقویت خود هستند. حتی اگر در هفته‌های مانده تا پایان نقل و انتقالات باشگاه بتواند خریدهای مؤثری انجام دهد، مسئله هماهنگی و آماده‌سازی تیمی که پیش‌تر مهم‌ترین بازیکنانش را از دست داده، به سادگی قابل حل شدن نیست.

تردیدی نیست که بوشهر از ظرفیت و نیروی انسانی چنین بازگشتی برخوردار است. باشگاه جم اگر بتواند کمی از نگاه اجاره‌ای و دست دوم به سرمایه‌گذاری روی امکانات و پیشکسوتان برود، اگر بتواند ساختار حرفه‌ای‌تری برای مدیریت و جذب هوادار جریان‌سازی کند و نیز اسکلت تیم را حفظ و ترمیم نماید، به سادگی می‌تواند باز هم سربلند کند. سرگذشت صعود و سقوط در فوتبال ایران تکرار شده و چه بسا سال آینده بار دیگر نام بوشهر در کنار قطب‌های فوتبال ایران بدرخشد؛ اما تا آن روز، همه چشم‌ها به تصمیمات این روزهای مدیران و نتایج روزهای آغازین فصل دوخته شده است: آیا صعود امسال هم رؤیایی روی کاغذ می‌ماند یا پارس جم و فوتبال بوشهر طعم بازگشت به سطح اول را خواهند چشید؟ آینده همه چیز را روشن خواهد کرد.