این جوان گوش‌شکسته پهلوان زندگی است

بامداد جنوب: در روزهایی که تاریخ‌سازی کشتی‌گیران کشورمان، حال ورزشکاران و ورزش‌دوستان را خوب کرده است، داستان گوش‌شکسته ریزجثه خوزستانی حسی از غرور را زنده کرده است؛ غروری از جنس تلاش و پشتکار برای ضربه فنی کردن دشواری‌ها و ناهمواری‌های مسیر زندگی و رسیدن به هدف.

پیام احمدی اهل ایذه استان خوزستان است؛ کشتی‌گیری ریزجثه اما پرنفس و پرانگیزه که چند سال پیش گفته بود، با نشان المپیک از کشتی خداحافظی خواهد کرد. او در مسابقات جهانی کشتی فرنگی تهاجمی‌ترین سبک کشتی را به نمایش گذاشت.

فرنگی‌کار جوان و آینده‌دار ایران، در وزن ۵۵ کیلوگرم روی تشک رفت و با کشتی‌های خوب به دیدار نهایی رسید.

پیام احمدی، پس از استراحت در دور نخست، در دور دوم با نتیجه ۹ بر صفر اولان موراتبیک اولو از قرقیزستان را شکست داد و به مرحله یک چهارم نهایی راه یافت. وی در این مرحله در مصاف با آرتیوم دلیانیو از مولداوی با نتیجه ۸ بر صفر پیروز شد و به مرحله نیمه نهایی صعود کرد. احمدی در اولین سالی که دوبنده تیم ملی‌ بزرگسالان را پوشیده، در مرحله نیمه نهایی مقابل الدانیز عزیزلی قهرمان ۴ دوره جهان از آذربایجان با نتیجه ۳ بر ۱ پیروز شد و به دیدار نهایی راه یافت.

احمدی بعد از برد در برابر عزیزلی نامدار، کاری پهلوانانه کرد و دست وی را به عنوان یکی از قهرمانان بزرگ این وزن بالا برد. کاری که تحسین اتحادیه جهانی کشتی را به دنبال داشت. این اتحادیه با انتشار فیلم این حرکت احمدی نوشت: احمدی با وجود شکست رقیب و شوک به عزیزلی در نهایت احترام با قهرمان جمهوری آذربایجان برخورد کرد.

پیام ۱۹ ساله، در دیدار نهایی در عین شایستگی برای کسب نشان طلا با نتیجه ۹ بر ۷ برابر لولویا واختانگ از گرجستان شکست خورد و نشان نقره را به گردن انداخت؛ نقره‌ای که بیش از طلا می‌ارزد. سبک مبارزه جسورانه او نوید آینده‌ای بزرگ برای کشتی فرنگی ایران در وزن حمید سوریان داد.

افتخار آفرینی پدیده سبک وزن کشتی جهان، یک مصاحبه قدیمی از او در مورد دستفروشی‌اش را در ذهن‌ها زنده کرد.

سه سال پیش، پیام احمدی در مصاحبه‌ای ساده و صمیمی روایت زندگی‌اش را بازگو کرد و گفت: داخل پارک بی‌بی مریم وسایل بادکنک و پشمک می‌فروشیم. به غیر از سختی تمرین، سختی زندگی هم داریم. باید کار کنیم تا پول کشتی و خرج‌مان را به دست بیاوریم وگرنه نمی‌توانیم تمرین کنیم..

این روایت تلخ از نوجوانی که همزمان با تمرینات طاقت‌فرسا، بار زندگی را هم به دوش می‌کشید، بازتاب گسترده‌ای پیدا کرد. او در همان مصاحبه تاکید کرده بود که بسیاری از استعدادهای کشتی به دلیل مشکلات مالی رها می‌شوند و اگر حمایت شوند، ایران می‌تواند قهرمانان بیشتری به جهان معرفی کند.

احمدی کشتی را از هفت‌سالگی آغاز کرد. علاقه‌اش به این رشته از تماشای فیلم‌های کشتی و قهرمانان بزرگ شکل گرفت. در ۹ سالگی تمرینات حرفه‌ای را شروع کرد و خیلی زود در رده نوجوانان به تیم ملی رسید. نخستین حضور جهانی‌اش در ایتالیا بود، جایی که در وزن ۴۵ کیلوگرم نشان برنز گرفت. همان‌جا بود که گفت: ان‌شاءالله فقط با نشان المپیک کشتی را کنار می‌گذارم.

چند سال بعد در رقابت‌های جهانی جوانان، احمدی با نمایش فوق‌العاده‌اش به طلا رسید و نامش به‌عنوان یکی از امیدهای آینده کشتی ایران مطرح شد. حالا در اولین حضور جهانی بزرگسالان، او تا یک قدمی طلا رفت و اگرچه دستش به آن نرسید، اما آینده‌ای روشن پیش روی اوست.

زندگی در ایذه و سال‌های کودکی سخت، احمدی را به یکی از مقاوم‌ترین استعدادهای کشتی بدل کرده است. او بارها تاکید کرده که بدون حمایت خانواده، به‌ویژه پدر و مادرش که در نداری از خودشان زدند تا او بتواند تمرین کند، هرگز به این مرحله نمی‌رسید. او در همان مصاحبه قدیمی گفته بود: خیلی از بچه‌ها به خاطر مسائل مالی کشتی را ترک کردند. اگر یک اسپانسر باشد و حداقل کرایه اردوهای تیم ملی را بدهد، خیلی‌ها پیشرفت می‌کنند.

پیام احمدی یک مسیر الهام‌بخش را پیموده است؛ مسیری که نشان می‌دهد استعداد، اراده و پشتکار حتی در سخت‌ترین شرایط می‌تواند آینده‌ای درخشان بسازد. کشتی ایران حالا با وجود او امید تازه‌ای یافته و شاید در سال‌های پیش رو، همین نوجوان که با عشق به کشتی به میدان آمد، طلسم طلای سبک‌وزن را بشکند و روی سکوی المپیک بدرخشد.

آخرین بار حمید سوریان در سال ۲۰۱۴ در ازبکستان توانسته بود برای کشتی فرنگی ایران در سبک‌وزن مدال طلای جهانی بگیرد. بعد از او، این وزن‌ها برای ایران به طلسمی عجیب بدل شدند. حالا احمدی با نقره جهانی خود، امید تازه‌ای به بازگشت طلای سبک‌وزن داده است. او در همین رقابت نشان داد که توانایی غلبه بر بزرگان دنیا را دارد و تنها به تجربه بیشتری نیاز دارد تا طلسم را بشکند.

استعدادهای ورزشی مانند احمدی کم نیستند که جاده پرنشیب زندگی این‌قدر نفسشان را می‌گیرد، که نایی برای فکر کردن به توانمندی‌های خود ندارند، چه برسد به تلاش برای شکوفا شدن آنها.

بارها درباره شناسایی استعدادها و حمایت از آنها صحبت شده اما اراده قوی و محکمی که این دغدغه را به ثمر برساند وجود ندارد و یا کمتر وجود دارد.

اگر به فکر امیدآفرینی در جامعه به ویژه در میان نسل جوان هستیم، باید همین استعدادها را دریابیم؛ استعدادهایی که شکوفاشدنشان راه را برای دیگران فراهم می‌کند.

چند سال پیش یکی از قایقرانان بوشهری که از این رشته جدا شده بود، گفت این شهر و این استان پر از استعداد ورزشی است اما هزینه‌ها کمرشکن هستند، وقتی کسی نباشد حمایت کند، مشخص است که همه دیر یا زود ورزش را رها می‌کنند.

امیدواریم افتخارآفرینی پیام احمدی، پیام اهمیت حمایت از ورزشکاران را به کسانی که دستی بر آتش دارند، برساند و تلاش کنند که این سرمایه‌های کشور در همین سرزمین بالیدن بگیرند و مام میهن هم به آنها ببالد.