اینجا جان کارگران ارزان است!

بامداد جنوب: کار کردن در دمای بالای ۵۰ درجه و شرجی نفس‌گیر زیر مشعل‌های سوزان با هوایی دودگرفته و کدر، کار دشوار و طاقت‌فرساست. جهادی که هر روز کارگران پارس جنوبی در تابستان گرم و نفس‌بُر این منطقه می‌کنند تا چرخ صنعت و اقتصاد کشور بچرخد و بچرخد. بی‌شک در مقابل این جهاد و ازخودگذشتگی، کمترین کاری که می‌تواند انجام داد، حفظ امنیت جانی و شغلی این نیروهای زحمت‌کش و حلال‌خور است؛ اما متأسفانه این مهم را هم نمی‌توان تضمین کرد؛ چراکه عواملی چون گرمازدگی، نقص فنی و گاه مسمومیت‌های غذایی تهدیدهای جدی است که همواره جان و هستی این کارگران را تهدید می‌کند.

همین سال گذشته بود که مسمومیت ۱۸۰ نفر از کارگران شرکت پتروشیمی کاویان، رایان پلیمر و دی‌پلیمر آریا خبرساز شد که متأسفانه یکی از این افراد در اثر عوارض شدید ناشی از مسمومیت جان خود را از دست داد. در بحبوحه این ماجرای تلخ، برخی از کارگران کاویان از بی‌کیفیتی و ناسالمی غذاهای شرکت پیمانکار غذای این پتروشیمی روایت کردند و در گفت‌وگو با رسانه‌ها پرده از ناکارآمدی و بی‌مسئولیتی این پیمانکار برداشتند و مدعی شدند که همکاران آن‌ها با خوردن صبحانه‌ای مسموم با علائمی مثل تب و لرز و استفراغ روبه‌رو شدند که به دلیل مراجعه بیش از ظرفیت پذیرش مرکز درمانی عسلویه، تعدادی از این کارگران مسموم‌شده برای مداوا به بیمارستان‌های جم، کنگان و استان فارس منتقل می‌شوند.

این کارگران البته مسمومیت غذایی را در این شرکت بی‌سابقه ندانسته و همان زمان در گفت‌وگویی با خبرنگار پایگاه خبری نفت‌آنلاین گفته بودند که تقریباً ۴۰ روز قبل شرکت دونا که مسئول وعده ناهار و صبحانه این شرکت است، با وعده ناهار قیمه مسمومیت ایجاد کرد. تعداد ۸۰ نفر مسموم شدند که سه چهار روز نیروها درگیر بودند و کارایی‌شان پایین آمده و مریض بودند. شرکت پیمانکار هم اعلام کرده بود که کارگران مسموم شده به مرکز درمانی هلدینگ مراجعه کنند. این مرکز درمانی هم مجموعه‌ای از یک کلینیک غیرمجهز با کادر محدود است. وقتی همکاران با علائم مسمومیت مراجعه کردند، دوستان ما در بخش ایمنی هلدینگ باختر و پتروشیمی کاویان متوجه مشکل می‌شوند.

بنا به گفته آن‌ها، وقتی مراجعه‌کنندگان زیاد می‌شود، آن نفر ایمنی به اداره بهداشت تماس می‌گیرد و مأمور بهداشت مواد غذایی را چک می‌کند و شرایط را تأیید می‌کند. یک ماه و نیم پس از این تأیید بهداشتی، حادثه مسمومیت ۱۸۰ نفر و مرگ یکی از همکاران ما بر اثر مسمومیت پیش می‌آید!

هنوز نتیجه این پرونده مسمومیت برای افکار عمومی معلوم نشده بود که دوباره خبر تازه‌ای از مسمومیت شماری از کارگران شرکت پتروشیمی کاویان در شامگاه شنبه، ۱۱ مرداد منتشر شد. این بار ۱۴ نفر از کارگران کاویان با علائمی نظیر سرگیجه، تهوع و دل‌پیچه به بیمارستان عسلویه مراجعه کردند.

به گفته مدیر بیمارستان نبی اکرم (ص) شهرستان عسلویه، بر اساس اعلام مسئولان شرکت یادشده این افراد بعد از خوردن وعده شام که حدود ساعت ۲۰ شنبه شب بوده، دچار علائم مسمومیت شدند. این افراد با دریافت دارو و درمان سرپایی همگی مرخص شدند.

بی‌شک اگر پرونده مسمومیت سال گذشته این پتروشیمی که یک فوتی هم داشته، به‌صورت شفاف اطلاع‌رسانی می‌شد، آیا باز هم شاهد تکرار چنین اتفاق تهدیدآمیزی بودیم؟! چرا با وجود اهتمام دادستانی و رسانه‌ها اما در خصوص این پرونده چنان‌که باید روشنگری نشد؟ چرا همه این مسمومیت‌ها در یک شرکت اتفاق می‌افتد؟ حکمی که برای پیمانکار متخلف غذا صادر شد چه بود؟ بی‌شک اگر در خصوص این مسمومیت‌های کاویان که دارد ادامه‌دار می‌شود، اقدام مؤثر و جدی صورت نگیرد و مدیران این پتروشیمی و هلدینگ باختر برای پاسخگویی فراخوانده نشوند، تکرار این رویه مرگبار می‌تواند به امری معمول در این شرکت تبدیل شود.

طبیعتاً جان کارگر ارزشمند است و اگر امروز مدیران صنعتی و مرتبط و همچنین رسانه‌ها از کنار این مسمومیت‎‌های سریالی به راحتی عبور کنند، این تهدید می‌تواند همچنان وجود داشته باشد. این در حالی است که این کارگران با جان و دل و از سر نیاز در گرمای بالای ۵۰ درجه و شرایط بسیار سخت کار می‌کنند تا قطب انرژی کشور پرشتاب و پویا به فعالیت خود ادامه بدهد.

یک کارگر که در مجموعه پتروشیمی کاویان کار می‎‌کند، در این باره به بامداد جنوب گفت: متاسفانه کسی درکی از کار سخت و دشوار ما در منطقه پارس جنوبی ندارد، ما کارگران مجبوریم که در گرمای بالا ۵۰ درجه در بیرون کار کنیم و کمترین مزایا و امنیت شغلی را داشته باشیم. به دلیل وضعیت قراردادی هم که داریم جرأت اعتراض نداشته باشیم چون با کوچک‌ترین اعتراض امکان از دست دادن این شغل را داریم.

وی که نخواست هویتش فاش شود، افزود: اینکه حداقل غذایی که پیمانکار شرکت به ما می‌دهد، سالم باشد، خواسته زیادی نیست، چراکه ما نیاز به غذای سالم و کافی داریم تا بتوانیم با قوت و قدرت بیشتری کار کنیم. در تابستان نیمی از قوای ما به‌خاطر گرما هدر می‌رود، نیمی دیگر هم اگر هر بار با غذای مسموم بخواهد از بین برود که دیگر آرامش خاطر و امنیتی برای ما نمی‌ماند که بخواهیم با قدرت کار کنیم.

به گفته این کارگر، متاسفانه مدیران شرکت هر بار با اغماض در برابر سهل‌انگاری‌های مرگ‎بار پیمانکاران غذا می‌گذرند که نشد کار، ما هم آدم هستیم و ما جانمان و سلامتی‌مان را دوست داریم. تا کی باید شاهد این بی‌مسئولیتی‌ها و مسمومیت‌های سریالی در کاویان باشیم. اگر چاره‌ای داشتم کار دیگری پیدا می‌کردم و جانم را نجات می‌دادم. شما نمی‌دانید که ما در چه شرایطی در تابستان کار می‌کنیم. بارها شده گرمازده شدیم، بستری شدیم اما در کارمان کوتاهی نکردیم. آیا این توقع زیادی است که می‌خواهیم مدیران شرکت برای جان و رفاه من کارگری که در سرما و گرما خطر می‌کنیم، ارزش قائل باشند؟ جان من با جان کارگر دیگر فرقی نمی‌کند. ممکن است امروز او در اثر بی‌مسئولیتی‌هایی مسموم شود و جانش به خطر بیفتد و فردا این اتفاق برای من و دیگر کارگران پتروشیمی بیفتد. ما دیگر نباید نگران غذای خود هم باشیم. کمترین مسئولیت و وظیفه‌ای که پتروشیمی در برابر ما دارد، این است که تمهیداتی بیندیشد و امکاناتی را فراهم کند که امنیت جانی و روانی ما حفظ شود.